Günaydın Sevgili...

En güzel zemheri de uyanılır sabaha

Bir uğultu dışarısı

kar, fırtına...

Değmez

Sıcacık bir köşk:

Hınzır, çapaklı...

Günaydın der yarin koynunda

Vuslat AKTEPE

Gürültüye Gerek Yok

Çabalamıyorum artık aşkımı anlatmaya
usluyum
sanki güneşte yıllanmış kedi
Aşk dolaşıyor nasılsa
adını anmasam bile
ciğerime çekebildiğim hava gibi

Gürültüye gerek yok sevgili
Kapa gözlerini
ciğerlerine çek odayı dolduran aşkımı

Vuslat AKTEPE

Memleket Gibi

Şair seviyor seni

kapanan avuçlarını

sıvanan kollarını

yepyeni bir dünya yaratan ellerini

Şair seviyor dünyayı

Şair seviyor seni

titreyen çeneni

kızıl dudaklarını

marşlar söyleyen ağzını

Şair seviyor insanı

Şair seviyor seni

açılan göğsünü

çarpan yüreğini

memlekete kesmiş ümidi 

Şair seviyor sevgili

Seviyor seni, memleket gibi

                        Vuslat AKTEPE

Halay Başı SYRIZA

Haber geldi bre
değişmiş  işçi sınıfı
demiri dökmüyor
işlemiyormuş cevheri
Ne nasır varmış elde
Ne sırtta ter
ırgatın sineği bol ya  
ne mutlu 
yokmuş gayrı sıtması

Haber geldi bre
biz de çıkarıp kızıl mintanlarımızı
gökkuşağı gömlekler giymelymişiz sırtımıza
Savurup mendilleri
yepyeni bir enternasyonalle durmalıymışız halaya
halay başı SYRIZA

Çok şükür de 
çok şükür bre
nasırı kalkmış açlığa
takım taklavat giydirilmiş sömürüye
sıtmasız sineğe
okuldan işe koşan çocuğa
çok şükür  değişen işçi sınıfına
Halay başı SYRIZA

Vuslat AKTEPE
          

Daha Bir Güzel Memleketim...

                         

Sevgilim
sen içindesin diye değil yalnızca
ama
sen de içindesin diye
daha bir güzel memleketim

Vuslat AKTEPE

Şairin Goncası

Sevgilim,
Hep oradaydın, vardın sen
Saçların aynı saç, gözlerin aynı gözdü
Ve yüreğin daha büyük değildi şimdikinden
her nasılsa birleştiler bir düşte
                      -şairin parmakları ile eşelediği-

sözcükler değişmedi
duygular da öyle
şiire sulandılar yalnız
sonsuz bir özlemle
                   -ki şair sular sessizce bahçesini-
                                ve sen yazamazsın onun gibi
                                               görmeden suladığı o biricik goncayı

Vuslat AKTEPE

Hey Aşk...

                                      (Mustafa Ayaz) 

Sevgilim,
Çırılçıplaktı başlarda
masum, tutkulu
çocukça belki
Acıkırsa yer
susarsa içerdi
ve sarılırdı tüm gücüyle yaşamaya

tutundu sonraları şu yada bu kutsalın eteğine
göz alıcı hazineleri
korkunç açlığıyla
ve devasa bir elmas gibi parlamaya başladı uzakta

ey aşk
ne kadar da zerefa ve korkunçsun bu halinle


Mayakovski’nin Lili’si
“Pantolon giymiş bir buluttu”
Nazım’ın Piraye’si
“Büyük İnsanlık”
Ve şairin sana olan açlığı
tüm kutsal örtülerinden azade
mat ve çırılçıplak aşkı...

Hey aşk
ne kadar da yalın ve güzelsin, çıplaklığınla


Vuslat AKTEPE

ÖZGECAN'IMIZA

Ak değil sarayın

kurşun

            gaz

                   benzin

çelikle inceltilmiş kanımın rengi

O yüzden mi bu korkun, sinmen, kandan odalara

Ya o başımıza doladığın örtü

Çalarken, gözümüze bağ

Katlederken

Ah, lime lime bedenimize kefen

Memleketim

            Benim

                      Memleketim

Gelincik tarlaları değil, kan

Toprakta o bildik koku

ve sen

sözüm ona gözyaşlarıyla ardımdan yeminler eden

Anlamıyor musun?

Ne “de-ğe-rim”, ne “öz-gür-lü-ğüm”

Ne de sayende kazanılmış “za-fe-rim”

Basbayağı bedenim

Cesedim

            Cesedim

                        Kefenim

Başıma doladığın kutsal örtün

öldürülme özgürlüğüm

Kim inanır masallarına, hangi çağdayız?

Kaç yaşam eder kurşunun bedeli?

Kaç oktanda yakılır kadın bedeni

Memleketim

         Benim

                   Memleketim

Kaldır başını ulufeden de

         Kafa tut kandan saraylara

                   Öldürülme özgürlüğü değil

                                       Tüm hayat benim

Vuslat AKTEPE

Umudu Kesme

                 

Aç kalmak yok sevgili,

kesilen elektrik

kapanan vana

ağlayan çocuk

Şimdiki gibi arsızca, kırmızıya çalmayacak camekânlar

Ve biz sanki güneşli bir tatil günü

Çıplak ayaklarımızla basıyormuşçasına kumlara

Ufkumuzda masmavi bir ipek

Öyle geçeceğiz vitrinleri, utanmadan, ufalmadan

Kitaplar da sunabileceğim sana, tatlılar da

Havada kalmaz,

Mutlaka yaratılacak özlemimiz

Dağ, taş, toprak

Makina, buton, klavye

Biz ürettik, bizim olacak

Yeter ki eksilmesin ümit göğsünden

yeter ki kesme umudu 

bizden

sınıftan

memleketten…

                        Sevgilim

                                     Vuslat AKTEPE