Duyuyor musun...

                                          

Sevgilim
Mektup üstüne mektup geliyor yine
ve birileri höykürüyor eşitlik diye
Böldüğün elma değil ki
iki yanı aynı olsun
Koca bir çınar...
Çürürken dallarından dökülenler
Soruyor Dimitrova;
"Ne bahçeler olmaya doğmuştunuz kim bilir?"
Duyuyor musun?

Vuslat AKTEPE

Ümit...

                                            

Çamurdan, gri dereler gibi sevgili

akıyor günler durmamacasına

ama sevdalı senin şairin

ümitli

Zemheri de solarken bahara

döner nasılsa suları boz bulanığa

Vuslat AKTEPE

Yaşamaktan Gayrı...

                                                  

İnsan en çok da şimdi,
hani yalın ve yalnız
hani tek başına, sessiz
hani uykudan devşirmiş, mahmur
hani yaş gelmiş, çatmış
hani ölmemiş de

ömrü de bir hayli tüketmişken
anlıyor 

yaşamaktan gayrı iş olmadığını

                      Vuslat AKTEPE

Umut...

                                    


Hemen göğsünde

yüreğinin yeninde
kesin olarak arzın arşa değdiği yerde
görünür oldu umut
yalıntaban bir işçinin gözlerine

Vuslat AKTEPE

Özleminin Feri...

                                          

Aniden gelir çöker göğsüme

nisan yağmuru, gök yalımı

yahut ümit gibi

aniden sevgilim

özleminin incecik feri

Vuslat AKTEPE

Devrim...

                        

Sevgili, yağmur kadar güneş de yıkıyor bedenlerimizi 
Hüznün esmer teni acıtırken göğsümüzü 
neşeyle okşanıyor ertesinde gözlerimizin sıcacık feri 
-Çirkin olduğu kadar güzel herkes-
Uysalken bir yanımız 
ah, uzanıversem ele avuca sığmaz 
çılgın, yaramaz, diğer yarımız 

Ve sen öylesine mutlu... 

Savaş indirmiş bayrağını 
Barış kadar ara verilmiş ölüme 
ve özgür, elde kalanlar çiçekler kadar 
Kuşlar da kanatlanmış bir yanıyla 
Ah, o mahkûmlar hür türküler söyleyip 
parçalarken duvarların insan sıfatını 
yalınayak basıyor çimenlere yarının çocukları 

Ve sen öylesine özgür... 

Kara çaldığı kadar aklanmış vicdanımızın kızıl ateşi 
Sen de görüyorsun güneş gibi 
Şarkılar söylüyorlar en çirkin sesliler 
sanki kargaların düetine el çırpıyor dünya 
Kol verip dansların en güzeline 
seni arıyorlar kahkahalarıyla 
Ah, unutulmuş düşman 
dost sarmış dört bir ufku 
herkes çırılçıplak,kalabalık 

Ve sen öylesine âşık... 

Kollarımız ağarıyor bembeyaz önlüklerimizle 
Seni öpüyoruz dudaklarımızın en kırmızı yerinden  
Çağırırken günlerimizin  muştusunu 
Seni özlüyoruz kavuştuğumuz kadar 
Ah, damlarken akşam alacası çatılara 
yakıp ateşlerimizi 
seni sarıyoruz doyasıya

Ve sen öylesine biz
ve sen öylesine bizden...

Vuslat AKTEPE

Haziran Sabahı...

                               

Sevmek her asrın işi

ölmek, yaşamak

Dövüşmek her asrın işi

kazanmak, kaybetmek

Ve gülmek doyasıya

kanatır gibi ağlamak

her asrın işi, sevgili

Ama hiçbir asra nasip olmadı

yirmi birinci asrın saadeti

kurmak saati yaşamaya

ve uyanmak bir Haziran sabahı

tencere, tava

çın, çın

uyanmak nefes aldığımız asrın cephesinde

seninle el ele

Vuslat AKTEPE 

İki Buçuk Liralık Börek...

                            

Ne İstanbul şiirleri yazıldı

martılara ve suya

Ne İstanbul şiirleri

vapurların bembeyaz köpüğüne, aşka, kavgaya

Sevgilim

ne vapur var benim İstanbul’umda

ne köpük, ne kavga

Gün doğmamışken daha

Soğuk bir minibüs durağının parka yaslanmış demir korkuluklarında

elde plastik çatal

yalnız

iki buçuk liralık kıymalı böreğini yiyen adamın

yediğinin yavanlığına

tenine vuran soğuğa

yahut geçip gidenlerin acelesine de değil ya

“ben bu sabah yapayalnız

tatsız

serin

üşüten

sensiz de bir börek yedim ki…”

diyebilmenin hasretine sulanmış iki gözü var yalnızca

hani şehrimde

hani böreğimin tatsız tuzsuz da hamurunun, iki damla, üzerinde…

Vuslat AKTEPE

Yamyam

                               

                                                

                                          (Morteza Katouzian)


Sevgilim
başak değil hasata duran
et
değirmende un ufak ezilen 
kemik
ve kızıl kıyamet çiğnenen
işte kazan
işte sofra

Budur etimize bandıkları
kör olası kanlı ekmek

Vuslat AKTEPE

Çocuklarımız...

                                              

Sevgilim

çocuklarımız, bizim çocuklar
bayraklanan yüreklerinde kahkahaları kadar sade
koşacaklar ülkemizin caddelerinde

Balonlar olacak kıskanmayı bilmeyen
kır çiçekleri gibi rengarenk balonlar
Elleri hiç bu kadar küçük
beyaz
siyah
sarı
bu kadar martı
bu denli deniz
gök hiç bu kadar mavi
bu kadar sıcak olmamıştı diyecekler
artlarından bakakalanlar

Boşuna kanatlanmadı evelallah
boşuna çığlık çığlığa bu kuşlar
Fırtınadan fırtınaya bu rüzgar
boşuna değil çocuklar

      Vuslat AKTEPE

Bit Kıran Annem Gibi...

                                    

Ah günün yorgunluğu soluklandı yine

Baş düştü gövdeye

Öyle çok dokunaklı okşamalar da değil

Sevgilim

bit kıran annemin parmakları gibi dolansa yeter

başımda

çıt

çıt

ellerin

Vuslat AKTEPE

Ayrık Otu...

                       
                     

Sevginin ayrık otuyum belki de

Rahatsız etmez kimseyi varlığım

tohumu düşmeyecekse bahçeye

Ne ki sevgilim para etmiyor tohumum 

Rüzgara uluyorum

yağmura sunuyorum

suluyor bedavaya

Vuslat AKTEPE

Ölüm de Ölür Bir Gün...

                        
                                                               (Gwen John)

Sevgilim ölümde ölür bir gün
ne yas kalır güne ne de tuz
Ve biz yine öperiz gerisin geri
dudaklarının en kızıl yerini
Yeter ki beni sevdiğin için de değil
yaşamayı sevdiğin için sevebil beni

Vuslat AKTEPE

Yağmur

                         
           

Yağmur yağıyor griden tebessüm
ve yalnız garibe değiyor yine damlaları dürzünün
ellerimde ellerin
göğsümde yüzün
düş kurmak da mümkün
ve lakin
hiç bu kadar sevmemişken de seni
kurulmuyor senli düşler
şu dürzü ıslatırken yoksul gömleğimi


Vuslat AKTEPE

Dünyanın İlk Aşk Şiiri...

  

Ben elmayı kopardığım için pişman değilim sevgilim
Koca cennette uğruna bedel, tek armağandı sana
Kovulup iremden düşsek de dünyaya
Ödenecek borcum kalmadı aşka

Vuslat AKTEPE

İlle de Komünisttir...

                                              

Sevgilim
Rüzgara ulayıp savurduğum şiirim
işçi oğlu askerin yazıp da sevdiceğine
imzalamadan daha
öldürüldüğü mektubu gibidir:
mülksüz, sahipsiz
hangi yare varsa hasret kokar…
ille de komünisttir yani:
acıya da
sevince de ortak arar…

Vuslat AKTEPE

Belagat...

   

Hasret
sana
Hasret
yaşamaya
Hasret
seninle yaşamaya
gerisi söz
belagat yalnızca

Vuslat AKTEPE

Hasretimiz...

  

Yaşıyor sevgili
kireç kokulu taşların üzerinde inceden
yosun tutmuş bir yeşil

Yaşıyor sevgili
kara çalmış topraklarda derinden
maviye uzanmış kardelen

Yaşıyor
yemek, içmek, sevişmek kadar
vazgeçmeyenler ümitten

Yaşayacağız sevgili
Ve lakin ne yosun kaplı cevher
Ne kara bilenmiş cemre
Ne de ümit yetmeyecek bize

Hasretimiz “insanca yaşamaya”


Vuslat AKTEPE

Adın Öyle Tatlı Çınlıyor

Sevgili adın öyle tatlı çınlıyor,
Ve zamana inat bir uyakla
Hayata yankılanıyor
ki satırlar dolusu yazabilirim
adını ulayıp usuldan odamın sarı lambasına
kitaplarımı okuyabilirim ışığında
baldırıma sürerim mesela ismini
avuçlarıma
ve inadına sıkıp da yumruğumu
öper gibi göğsünden, dimdik koşarım kavgaya
Yine de yumuşacık kalır adın
bütün solumaların
kabına sığmaz sevincin
çeker alır altımdan benim olan tüm bilinci
sarınıp da uçan bir masal halısına –Alaaddin’in mesela-
Günden sekip geri gelir bana
Ki satırlar dolusu yazabileyim adını daha…

Vuslat AKTEPE