Em-per-ya-lizm

                         

Sevgilim

Bir parça et daha kesiliyor korkunç bağırtısıyla

Taş üstünde bir çocuk daha ölüyor
güzelim suskunluğuyla açlıktan

yüz yıldır sevgilim

yüz yıldır öldürüyor em-per-ya-lizm

ve şimdi

tam da bu an

celladın kurbana uzattığı kanlı eli

kahrediyor beni

kapanacak sevgilim

kapanacak açılan eller

ve yüz yıl daha

yüz yıl

öldüremesin diye

öldürülecek em-per-ya-lizm…

Vuslat AKTEPE

Kalıyoruz yine...

                                      

Emine'm
gri bulutların nümayişi gibi
geride masmavi bir gök bırakıp
güneşi berrak bir sabaha erteleyerek geçti bir gün daha
usulca...

ve geçip gidecek kalan ömrümüz de
daha mavi
daha aydınlık
daha berrak sabahlar bırakacak her defa
Biz olmasak da akacak dünya
Ve bizsiz doğacak bir sabah güneş

Gocunmuyorum yine de
Umutla sırtladığımız bulutların hatırına

Vuslat AKTEPE

Yaşıyoruz Her Nasılsa...

                                   

Sevgilim
ümit ölmüyor
düşmüyor toprağa
Ama onlar düştüler 
birer
birer
dörtnala

Nefes almıyor ümit
yaşamıyor senin, benim gibi
Ama onlar yaşadılar

avaz
avaz
seslerini salarak güneşe
kök saldılar gökyüzüne

Para etmiyor ümit
satılmıyor pazarda
Ama onlar satıldılar usulca
Çınarca sarmalayıp yediveren bahçeleri
sakladılar ulu orta aleni düşlerini
kırlangıçlar gibi dağılan uykularında
selamladılar ölümü

Sevgilim
ümit onların kanadında
ümit sana olan sevdada
ama sevda yaşamıyor senin benim gibi
biz yaşıyoruz her nasılsa
onların yokluğunda

Vuslat AKTEPE